Column van THINK trainer Femke

WAT HEB IK ER ZIN IN!!!!

Vol goede zin en de best mogelijke voorbereiding rij ik naar Aalten. Hier zal ik vandaag vijf trainingen geven aan vijf verschillende klassen met verschillende niveaus en ook verschillende mentoren.

Ik ben ruim op tijd zodat ik nog even tijd heb voor mijn vaste ‘riedeltje’: les nog eens doornemen in de auto, opschrijven/checken welke lokalen en tijdstippen, naar binnen, wifi-code voor die dag vragen, nog even naar de wc en alvast op zoek naar het juiste lokaal. Met een dosis gezonde spanning wacht ik op de gang tot de huidige les voorbij is. Ik krijg een warme ontvangst: "We waren al op je aan het wachten, welkom!".

De leerlingen zijn geïnteresseerd en doen goed mee. Tussendoor komt een mentor van vorig jaar nog even zwaaien. Leuk! Tijdens de ‘check-out’ krijg ik positieve reacties, ook van de mentor. Ik verlaat deze eerste les met een enorm KICK-gevoel! Exact hierom wilde ik zo graag trainingen verzorgen voor THINK op school! De tweede les loopt gelukkig ook lekker.

Maar dan…. Ik moet op zoek naar een lokaal in een gedeelte van de school dat ik nog niet ken. Gelukkig tref ik een jonge docent die me wil helpen, wat een fijne mensen hier!

Ik kom het lokaal binnen en ontmoet een gezellige, drukke HAVO-klas. Ze zitten al in een kring en er is gezellig rumoer. De mentor zorgt ervoor dat het rustiger wordt en als ik geïnstalleerd ben kan ik beginnen. Ze doen goed en heel enthousiast mee. Het is een leuke les. Een jongen valt op met druk gedrag. Hij lijkt zó enthousiast te raken van de les dat hij nog drukker wordt…. Iets in mij wordt geraakt. Ik vraag hem of hij het fijn vindt even naar de wc te gaan op de benedenverdieping aan de andere kant van school. Hij vraagt of hij een rondje mag rennen om de school. We lachen, er is respect vanuit hem, de mentor, de klas en mij. Het raakt me enorm, ook ik was ooit het drukke kind in de klas…. Ik hoop met heel mijn hart dat ik hem het gevoel kan geven dat ik hem zie, echt ZIE en dat het goed is, dat hij MAG ZIJN, exact de persoon die hij is. Hij vertrekt naar de wc en komt vol goede moed en met een brede glimlach terug in de klas. Het is een leuke, fijne les, met gezellig rumoer, veel enthousiasme en veel verhalen. Dit was echt weer genieten!

"Ik hoop met heel mijn hart dat ik hem het gevoel kan
geven dat ik hem zie, echt ZIE en dat het goed is,
dat hij MAG ZIJN, exact de persoon die hij is."

Mijn volgende groep druppelt het lokaal binnen als ik er al ben. Er is oprechte nieuwgierigheid en er worden vragen gesteld: ‘mag ik mijn telefoon bij me houden of moet deze in het zakje’?, ‘Kom jij iedere week?’ en ‘Wat gaan we eigenlijk doen?’

De mentor komt binnen en een vrolijke, gezellige, bevlogen man vult de ruimte. Mijn eerste gevoel is: ‘wat gun ik ieder kind zo’n soort mentor’. Maar ik weet inmiddels dat dat een persoonlijk iets is. Wat voor de één heel fijn is, is voor de ander niet per definitie ook zo… Maar als leerling op het VO was hij voor mij de ideale mentor geweest.

Deze mentor geeft bij mij meteen aan dat hij een mailtje heeft gehad van een moeder van een leerling. De leerling blijkt gepest te worden, althans dat vermoeden heeft deze moeder, en of ik dat meteen mee kan nemen in deze les.

De mentor geeft aan dat het wel heel kort dag is en dat hij ook begrijpt dat dat waarschijnlijk niet lukt. Daarnaast heeft hij het idee dat het misschien ook nog meevalt. Het is hem nog niet opgevallen in ieder geval… Ik neem het mee in de stellingen op een verkapte manier. Na de les spreken we af het in de gaten te houden en als ik meer zou kunnen doen, dat hij me dat dan laat weten.

Het is een heerlijke les! De mentor vult goed aan met eigen voorbeelden en doet heel leuk mee. Ik geniet wederom en bruis van de energie!

Dan is het alweer mijn laatste training van deze dag. Ik kom een echte puberklas in. Dat merk ik aan alles. Hier gebeurt het! Ik voel me direct thuis en weet dat ik hier goed moet kijken, afwachten en het juiste moet zeggen óf juist niets moet zeggen. Achterin zitten 3 meiden flink te kauwen op hun kauwgom. Wanneer ik vraag of ze kauwgom hebben, zegt er eentje: ‘ja dat is voor mijn concentratie’. Waarop ik zeg dat ik dat prima vindt als zij dat hebben afgesproken met de mentor. Maar ik vraag wel of ze met hun mond dicht willen kauwen. Verder besluit ik er maar geen aandacht meer aan te geven, ook niet wanneer er volop met de mond open gekauwd wordt. Ik merk dat ik me wel erg bewust ben van deze drie meiden. Ik zorg er heel bewust voor dat ze echt onderdeel worden van deze les. Natuurlijk probeer ik oog te hebben voor een ieder, maar ik voel dat het handiger is deze meiden mee te hebben, zodat zij een positieve ervaring hebben en minder stoer hoeven te zijn of doen.

Het is voor deze klas het laatste uur voor het weekend en voor ik het weet is de les om. Bij het uitchecken geven ook deze leerlingen aan dat ze de les leuk en leerzaam vonden. Ook de mentor gaf aan het een fijne les te hebben gevonden.

Wanneer we elkaar een prettig weekend wensen en afscheid nemen: ‘tot de volgende keer’, loop ik blij en met een voldaan gevoel weer naar de auto. Ik voel me zo’n bofkont dat ik dit mag doen naast mijn andere (ook heel toffe) baan! Wat een heerlijk begin van het weekend!